الان ساعت 6.26 شده و من تازه خوندن همه مطالب وبلاگ شما رو تموم کردم ولي هنوز لينک هايي رو که گذاشته بوديد کامل نخوندم!! جالب بودن ولي من چون مشتري سرزده اي بودم نظر ندادم!
من هنوز نتونستم منطق آدم هايي رو که واسه دلتنگي و نياز خودشون پشت سر يکي گريه مي کنند رو درک کنم! آخه مگه اينجا چه خبره غير... من فکر مي کنم همه آدم ها وقتي ميميرن که رسالتي که تو دنيا داشتن انجام شده باشه! يعني زندگي ها، سوالها، جوابها، دردها و کلا همه چيزهايي رو که خدا تو کوله بارشون گذاشته بود رو وقتي به دنيا بدن ميرن!! و اينکه آخه مگه فاصله بين آدم زنده با اون کسي که ديگه تو اين دنيا نيست چقدره؟ چند ساله؟
و يه عالمه سوال ديگه!
و يه سوال ديگه! چرا هميشه به خدا گفته ميشه پسرها رو حفظ کنه؟! البته من بهيچ وجه فمينيست نيستم! اين سوال رو از بچگي داشتم و الان يادم اومد که جوابش رو پيدا کنم!
فکر نميکنم اينکه آدم صبر به مرگ عزيزي مي کنه ربطي به جان سختي داشته باشه! رسم دنيا حرکت به سمت تعادل است! عادت هم نميتونه باشه! نميدونم...