-چشم از دنيا مي بندي اما دنيا از تو چشم نمي بندد، کافيست يک لحظه تغافل، تا تاراج شوي به هرزگي هر آنچه که نيستي و نمي تواني باشي اما به پايت مي نويسند و باز خواست مي شوي .

حضوري بسان حاضر غايب در نمايي از کارزار آفرينش در وادي سقوط که سيب سرخ نداشته اش بايد تو را وسوسه بدارد و حواهايش مردگان و زندگاني شبيه همند و براي وصال با تو مثل معشوقه ها رخ مي آرايند، تو ميان باور و ترديد تبي گنگ سراغت مي آيد.

آخر به کدام گناه!

-دردت مي گيرد اما هيچ کجاي بدنت زخم بر نداشته، پيکرت را فرسوده و تار و مار مي خواهند. خوره اي به درونت رخنه کرده و مي خواهد که از درون متلاشي ات کند.

عجيب است هيچ حسرت و آرزوئي نداري ! ولي مبهوت هبوطي که شايد فرا رسد اما دريغ ! ، همچنان معلقي.

آه ، چه لذتي ! من آزاد آزادم، اينک اندک زماني تا تکرار تولدم باقيست.

چشم مي گشايم، من هستم.

ميشه چنتا چايي تازه دم به مشتريا بدين؟درضمن انعام ما رو هم قابل بدونيد.

يه کوچولو ترس داره ولي بابا لوتي باش بزن به دريا به قول

احمدي نژاد ما ميتوانيم .