چقدر حرف می زنیم. چقدر حرف می زنند. نمی شنویم. نمی شنوند.

خدایا شکرت. شکرت که یک دهان دادی و دو گوش. فکر آن روزی را بکنید که خدا یک گوش میداد و دوزبان.

برای خودش فاجعه ای است توانایی انسان هایی که با داشتن دو گوش و یک دهان انقدر کم می شنوند و انقدر زیاد حرف می زنند.

حرف زدن مشکل نیست اما حرف دیگران را دست مایه ی صحبت قراردادن فاجعه است. یک لحظه فکر کردن به این کافی است تا یادمان بیاید که به والله این که من درباره ی او می گویم هیچ ربطی بمن ندارد. تازه به هیچ درد من و شنونده نمی خورد. خدایا یادم بیار دو گوش دارم یک زبان.

نوشته شده در چهارشنبه 92/10/18ساعت 11:33 صبحکافه چی: س.س انعام ازمشتریان ( ) |